14 listopada

Diuna


     Hej, hej! Dzisiaj o książce, której ekranizacja już w kinach!     


     "Diuna" u mnie zagościła całkiem niedawno, bo okazało się, że wrócił czas, gdy sięgam z ogromną chęcią po powieści science-fiction i fantasy. Zakupiłam pierwszy tom, z założeniem, że chapnę całą serię jeśli okaże się dobry, a w połowie czytania wiedziałam już, że tak będzie i co lepsze, od Wydawnictwa Rebis przyjechała do mnie z okładką filmową, która niezwykle mi się podoba. Jest klimatyczna i oddaje to, co można znaleźć w środku. Czy przepadłam w tę serię?

     Wraz z ekranizacjami wiele osób postanawia najpierw sięgnąć po książki. Ze mną w zasadzie często jest tak samo, choć nie lubię skończyć czytać i od razu iść oglądać. Jeśli jednak mija nieco czasu i wtedy czerpię większą przyjemność z ekranizacji, to jestem na tak! Z tego samego powodu jeszcze nie była w kinie na Diunie... tylko czy faktycznie jest godna uwagi?
  
     Pierwszy to jest potężny. Dosłownie. Niemal 800 stron wcale nie za wielką czcionką i od razu czuć, że trzeba się skupić, bo później może być ciężko się odnaleźć. Poznajemy głównego bohatera od razu, a jest nim Paul. Chłopakowi przyszło walczyć na pustyni po tym jak stracił ojca. Nie jest lekko, bo jednak wody brakuje, a do tego skwar, ogromne robale i w zasadzie niekończąca się walka o przetrwanie. Na tytułowej Diunie istnieje coś takiego, jak melanż. Jest to przyprawa, która charakteryzuje się dziwnymi właściwościami... i tylko tam można ją zdobyć, a wielu jest chętnych. Co z Diuną wspólnego ma Paul? A no, staje na jej czele, a raczej na czele rdzennych jej mieszkańców, zasiada na tronie... co dalej? Musicie sprawdzić sami!
 
     Ta powieść, a raczej cała seria, jest ponadczasowa. Pewnie wiele osób jeśli nie czytało, a tylko oglądało to powie, ale tak to już jest ze sporą częścią dzieł z gatunku sci-fi. Tutaj mamy wizję przyszłości, a napisaną wiele lat temu. Myślę, że jest nadal bardzo aktualna i może siać w głowach zamęt, niepokój, a nawet powodować, że pojawią się w umysłach wizje chociażby braku wody. Nie jesteśmy tak dalecy od tego, prawda?

     W tego typu książkach, podczas czytania, ważne są postacie, bo każda ma nietypowe imię i tak samo jest ze światem, który jest nam obcy i dopiero autor otwiera przed nami jego wrota. Winszuję Herbertowi stworzenia tak świetnie świata, w który podczas czytania wpadłam i uderzyłam o twarde podłoże. Śledzenie losów Paula było wręcz fascynujące. Chłopak choć po wielkiej stracie, wstał i postanowił, że się nie poddadzą. 
 
     I na koniec o klimacie. No kurczę, uwielbiam post apokaliptyczne historie, te właśnie sci-fi, zapowiadające okropną przyszłość, którą sami jako ludzie sobie mamy stworzyć. Uwielbiam też światy, kosmos, przestrzenie nie tylko te ziemskie, ale podróże na planety inne niż nam znane, łamanie w wyobraźni praw fizyki. Żałuję, że Diunę poznałam dopiero teraz, ale już wiem, że na półce będzie stała cała seria...

     Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Rebis.



2 komentarze:

  1. Pamiętam, jak pierwszy raz usłyszałam o "Diunie". Tematyka i objętość trochę mnie wtedy przeraziły i obiecałam sobie, że przypomnę sobie o serii, kiedy będę dorosła. Już chyba czas to zrobić.

    OdpowiedzUsuń
  2. Książka zbiera pozytywne recenzję, więc wielbiciele gatunku, na pewno będą zadowoleni.

    OdpowiedzUsuń

Copyright © 2019 Wystukane recenzje